امام كاظم(علیه‌السلام) افزون بر تلاش‌ها و مقاومت‌هایى كه در مقابل جبّاران و حاكمان ستمگر از خود نشان مىداد، با صبر و بردبارى تمام به منكرات و مفاسد اجتماعى در سطح جامعه نیز توجه داشت و با شیوه هایى مناسب با آنان مقابله مىكرد. علامه حلّى در كتاب شریف منهاج الكرامة داستانى را نقل كرده است كه نشانگر ایستادگى امام كاظم(علیه‌السلام) در برابر مفاسد رائج و ناهنجاری‌هاى دینى و اخلاقى بوده است:
«آن روز حضرت از كوچه هاى بغداد عبور مىكرد و صداى موسیقى از منزل یكى از اشراف ساكن آنجا، تمام كوچه را پر كرده بود. در آن حال، یكى از خدمتگزاران همان خانه براى كارى به بیرون منزل آمد. امام كاظم(علیه‌السلام) از این وضعیت شدیدا ناراحت بود، آن خادم را صدا كرد و پرسید: آیا صاحب این خانه آزاد است یا بنده؟ او گفت: البته كه آزاد است. امام فرمود: «لَوْ كانَ عَبْدا لَخافَ مِنْ مَوْلاهُ؛ (راست مىگویى) اگر او بنده بود، از مولاى خود واهمه داشت.»
خادم به خانه برگشت و صاحب منزل كه بُشر بود و در كنار سفره شراب با رفقایش نشسته بود، پرسید: در بیرون منزل با كه صحبت مىكردى؟ و او سخنان امام را بیان كرد.
كلمات حیات بخش امام آنچنان در اعماق قلب بُشر تأثیر گذاشت كه با پاى برهنه بیرون دوید و خود را به امام رسانیده و از محضرش عذر خواسته، و به دست آن حضرت توبه كرد و بعد از آن، به بُشر حافى موسوم شد و به مقامات عالى معنوى نائل گردید.»
____________________________________-
منهاج الكرامة، ص65.
